In de sociale media doet de oproep aan vrouwen de ronde om te staken op 1 mei voor wat betreft hun zorgtaken. Onder het motto “Ik ben er even niet” is het de bedoeling dat zij de zorg thuis, voor familie en anderen een dag niet uitvoeren. Uit een onderzoek dat Motivaction deed in opdracht van Women Inc blijkt dat werkgevers verwachten dat vrouwen zwaarder belast zullen worden doordat in de participatiemaatschappij meer mantelzorg verwacht wordt (waarvoor vooral vrouwen zullen opdraaien). Werkgevers vrezen dat vrouwen daardoor risico lopen overbelast te raken en dat hun werk eronder zal lijden. Ook de directeur van het SCP besteedde onlangs in het Financieele Dagblad aandacht aan de taakverdeling. Feit is dat vrouwen veel meer uren thuis en in hun omgeving zorgen en huishoudelijke taken vervullen dan mannen.
Het gaat mij niet om de vraag welke argumenten partners hebben voor hun verdeling van betaald en onbetaald werk. Er zijn altijd redeneringen om die verdeling “redelijk” en “niet te vermijden” te vinden. Het gaat mij er ook niet om, dat in andere landen de situatie anders is, waarmee de “redelijkheid” wordt ondergraven.
Let eens op de taal van alle artikelen hierover. Kim Putters, directeur van het SCP, pleit voor een andere verdeling van “arbeid en zorgtaken”. Wat hij bedoelt is dat “betaalde arbeid” in combinatie met “onbetaalde arbeid (zorgtaken)” te zwaar is. Bovendien worden vrouwen voortdurend opgeroepen “meer te gaan werken” (Women Inc en vele anderen). De oproep om “meer te werken” moet worden gelezen als “meer betaald te gaan werken”. Onze taal houdt de status quo in stand, waarbij vrouwen meer onbetaald werk (bijv. zorgtaken) vervullen dan mannen. Werken/arbeid is synoniem met geld ontvangen voor je werk. Zorgtaken zijn daarmee (ten onrechte) geen werk.
Als we zouden betalen voor zorgtaken, dan was onze conclusie ineens heel anders. We zouden zeggen dat vrouwen meer werken dan mannen. En vrouwen zouden ineens ook economisch zelfstandig zijn, want met twee part-time banen halen ze makkelijk een inkomen waarvan je kunt leven. De druk op mannen om buitenshuis te werken zou afnemen, want betaald werk is wat van een man verwacht wordt (niet alleen door hemzelf maar veelal ook door zijn vrouw). Vrouwen zijn historisch gezien gewend aan gratis werken. Mannen zien onbetaald werk als hobby.
Laten we beginnen met onze taal aan te passen. Werk is werk. Geld is geld. Het beeld van wat mannen en vrouwen doen verschuift als we zorgtaken ook werk noemen. En als we de waarde ervan in geld uitdrukken. Dan wordt duidelijk zichtbaar dat de participatiemaatschappij vooral bestaat uit het niet betalen van werk dat toch gedaan moet worden (zorgwerk).
Ik stel voor dat op 1 mei alle mensen voor hun zorgtaken betaald worden in plaats van dat zij staken. Misschien helpt dat ook om een basisinkomen voor iedereen dichterbij te brengen.
Graag hoor ik ieders mening hierover!
marcellablok 